Keta njerez une kurre s’i deshta,
Qe mbajne masken ne fytyre,
Edhe kur u shfaqet buzeqeshja,
Mbesin si nje portret pa ngjyre.
Keta njerez une kurre s’i mora,
Te flasin sadopak me zemer,
Te trokasin ndonjihere te porta,
Me sinqeritetin e tyre te paemer.
Grisen maska te shemtuara karnevalesh,
Kur festojne njehere e gjithe njerzia.
Keta e kalojne jeten me dyzime fjalesh ,
Brenda shpirtit u vlon ethshem lakmia.
Kane pamjen e nje engjelli paqesor,
Qe fjalet e embla ne buze u ngrijne.
Por rete e zeza te shpirtit njerezor,
Pergatisin nga çasti ne çast stuhine.
Prandaj u ruhem njerezve me maska,
Nen rrezen e tyre nuk me ngroh dielli.
Pertej te zakonshmes ku duket pamja,
Brenda shpirtit te regjur rri strukur misteri .
Nessun commento:
Posta un commento